In Colmar, in de Vogezen , was ’t donderdag 23 juni op de thermometer bij
La Pharmacie 39°, gevoelstemperatuur 50° en ik zat onder een forse Franse boom.
Warmte trilde boven de wijngaarden, tegen elke helling wijngaarden zo ver je kon kijken en dat is allemaal druif en dat gaat in oktober allemaal in de fles.
Ik keek uit over die wijngaarden, de bergen, de drie kastelen en verlangde naar huis, naar koel en betrokken weer, naar wolken en naar regen.
Midden juli kwam ik terug; na twee dagen hadden we al net zoveel regen gehad als in drie weken vakantie en ik verlangde naar de schaduw van een boom in ’t altijd zonnige Frankrijk.
Thuiskomen valt niet mee.
Ik zag de lijsterbes oranje en rood worden, de spinnenwebben op de struiken en de groene bollen van de kastanjes aan de bomen.
’t Is midden zomer en ik zie de herfst; zomer wordt altijd weemoed.
Slakken hadden in die regentijd mijn tuin veroverd: jonge sla- en andijvieplanten toonden een skelet, naar de kruiden liep een slijmerig spoor en de rest laat zich raden.
’t Waren zwarte en bruine naaktslakken; ik heb ze later gezien, tegen de avond in colonne, rustig en zelfverzekerd kwamen ze aangekropen uit de sloot en uit ’t weiland, grenzend aan mijn tuin.
Voor die met een huisje heb ik, ondanks dat ze je hosta’s ruïneren, nog wel een onverschillig soort sympathie: je pakt ze op en wat je hebt is een mooi versierd kalkje en dat slinger je in de gemeentelijke struiken.
Maar naaktslakken; een taai soort slijm blijft achter dat niet van je handen, of als je drastische maatregelen neemt, niet van je schoenen af wil.
Ik gooide ze terug richting weiland, dat zal niet veel geholpen hebben.
Daarnaast had ik de peulen gemist en de doperwten en de jonge tuinbonen.
Vakantie valt niet mee.
Rudolf de Vries: Groen Gebogen columnist
