Column #3

Een koekoek roept

Vanaf de dijk, westelijk van Dalfsen, kijk ik ’t Vechtdal in.
Trage fietsers aan de overkant op de zuidelijke dijk; ze fietsen met de zon mee.
Overal is ’t groen, meer dan vijftig tinten.

Een enorme waas tegen de zon in, van ’t licht gevende groen van pas gemaaid gras voor mij naar een ver doorzichtig grijsgroen richting Zwolle.
Paardenbloemen, voorlopig, en pinksterbloemen hebben ’t veld bijna geruimd.

Ik kijk door de bomen heen; de lucht trilt groen.
En over de dijk een zee van donkerrood van de zuring met daartussen ‘t geel van boterbloemen, grijs en groen bloeiende grassen en witte schermen van het fluitenkruid.

Een koekoek meldt zich, een roep vol heimwee.
Oostelijk, met de bocht mee , vermoed ik Dalfsen en ver weg ’t kasteel in ’t groen.
Een duif vliegt over, daarna een spreeuw, altijd haast, alsof de tijd dringt.
Nooit zo maar rondzweven en kijken.
Vlinders fladderen van hier naar daar, geen kortste weg.

Ik zit te kijken zonder doel; ik ben vogel noch vlinder.
Een haas maakt zich uit de voeten; heel even zweeft ie; ’t zal z’n geluksmoment zijn.

Ik zweef met ‘m mee.

r.j.