Column #5

Op de stam...

Naar de hei op ’t Rechterense veld voor ’t echt herfst wordt en de hei bruin; koffie en verse bollen mee nou ’t nog kan.
Eerst langs het vennetje, waar je stiekem languit de lente kon vieren op ’t eerste luie, warme zand.
’t Smalle pad volg je verder over de hei en tussen de twee bospercelen door.
Enkele jaren geleden is daar gehakt en gerooid om een open stuk te krijgen, maar intussen schiet de grove den er weer volop; in najaar en winter zijn er vaak groepen goudhaantjes en mezen.
Als je geluk hebt staat een ree je op te wachten, meestal niet.
Aan ’t eind is naar rechts weer een vennetje, groter dan het vorige en ’t ligt er mooi, maar voorlopig is ’t een kuil met water.
Geduld is een schone zaak; de natuur gebruikt niets, behalve tijd, om er wat moois van te maken.
Eromheen vind je de afdrukken van de vaste bezoekers in ‘t zand; een visje heb ik er niet gezien.
Je gaat linksom, om de grote open plek met de hei tot aan de brede zandweg, deze naar rechts volgen en even later weer naar rechts .
Je komt dan op het pad dat de hei in tweeën deelt .
Er ligt daar een boomstam; er is geen tafel bij..
Een prachtplek voor de koffie en de bollen en om uit te kijken naar de klapekster. Deze zit vaak in de top van een den op zoek naar prooi. Hij lijkt, behalve de kleur, in niets op een ekster; ’t is een klein zwart-wit vogeltje, ruim 20 cm, met haaksnavel en een wat vaal roze onderkant.
Is ie er niet, ben je een half uur weg van de wereld, opgegaan in het paars van de hei en ’t groen van de bosrand.
’t Is er stil, hoog klaagt een buizerd .
’t Mos op de heuveltjes lijkt licht te geven als de zon wat laag staat .
Tot je een harde kont krijgt; dat genieten kan niet eeuwig duren.
En dan weer op de fiets door de altijd koele Diezerstraat, stiekem meezingen met de vogels en je laten uitlachen door de groene specht.