Grijs...
We leverden licht in, 9 lange uren sinds de langste dag; eerst langzaam en achteloos, en ineens is elke dag kort en somber.
De buitenlamp, op zonne-energie, knippert twee keer bij ‘t langsgaan en dat was ‘t dan.
Winterwende: ’t krimpen van de dagen zit erop.
22 december om 4.48 u.is ’t zo ver: de zon staat boven de steenbokskeerkring en komt deze kant op.
Ik steek de vlag uit.
Het gras groeide door in november; je moest maaien en de bomen wachtten met kaal worden.
Nu staan ze er dan: zwaar en zwart in een grijs landschap met altijd natte stammen en druppels aan de takken en twijgen.
Het is onwerkelijk stil.
’t Heelal trilt en laat druppels en een blad vallen.
In de Diezerstraat is ’t een baggerzooi en verderop in ’t Rechterense Veld word ik drijfnat van de lange, dode sprieten van het buntgras.
Er racen mezen door de struiken, een snip vliegt vlak voor mijn voeten op; zo dichtbij en zo helemaal niet gezien.
’t Water in de vennetjes is nog nooit zo hoog en helder diep geweest.
De flauwe zon geeft licht tot op de zandbodem; een grote spinnende watertor roeit rondjes.
Ik ga zitten op de stam en de klapekster is er weer, boven in de den; ik was ‘m een tijd kwijt.
De raven in de dode, dorre bomen melden zich; de stilte daarna heeft iets onheilspellends.
Ik ga naar huis; die kras blijft in je hoofd hangen op zo’n stille grijze dag.
Plaats een bericht