Aan de Ruitenborghweg, een stukje buiten het dorp, ligt naast de rioolwaterzuivering het volkstuincomplex. De Dalfser Volkstuinvereniging is daar al sinds 1975 actief. Zo ook mevrouw Klara Peek. 90 jaar is ze. “En 6 maanden”, voegt ze er heel bewust aan toe. Bijna elke dag is ze er te vinden. Een vitale dame met een bijzonder grote kennis van groente, het weer en de natuur.
Op Radio 2 schalt 's ochtends vóór het gesprek het weerbericht uit de speakers. De dienstdoende weervrouw vertelt ons dat het een dag wordt waarin het wel eens grimmig weer kan worden. Het advies is om de Buienradar nauwlettend te volgen. DJ Sander de Heer kan zich niet indenken dat er nog mensen zijn die de app niet gebruiken en ook niet hoe we dat vroeger toch klaarspeelden. De eerste vraag voor mevrouw Peek dient zich op de radio al aan. Het is de start van een boeiend gesprek op een ontluikende volkstuin.
Wie: Klara Peek
Leeftijd: 90 (en 6 maanden)
Beroep: Verpleegster (maar dat is al 62 jaar geleden)
Dalfsen: al meer dan 40 jaar
Waarom Dalfsen: Fietsend vanuit Zwolle kwamen we lang geleden door Dalfsen, de aanblik van de oude boerderij van Kappers met al die koeien heeft ons hart gestolen.
Passies: Volkstuin, puzzelen, lezen, kinderen, kleinkinderen, achterkleinkind.
Alsof ze ooit is geprikt door een magische kompasnaald draait ze haar neus exact naar het westen. “Kijk daar, die grijzige wolken. Die kunnen geen kwaad hoor. Gisteren had ik het toch even mis. Ik dacht echt dat er regen aankwam, maar nee. Voor niks naar huis gefietst”. Van Buienradar heeft ze wel gehoord, maar gebruiken doet ze het niet. Van al dat fietsen en die 40 jaar op de volkstuin is mevrouw Peek haar eigen weervrouw met eindeloze ervaring geworden.
Het mooie stukje pal aan de dijk meet precies 1 are. “Daar aan de weg ligt mijn andere are, maar dat geef ik volgend jaar toch maar op. Het wordt teveel en het wordt me toch te lastig. Ik heb een grote achtertuin, waar ik ook wel groente kan verbouwen maar dan moet ik de volkstuin opgeven. Dat is geen optie, geen denken aan! De volkstuin is mijn alles. Ik ben in beweging, kan er op de fiets naartoe en je hebt altijd een praatje. Er zijn veel andere oudjes die ook voor elkaar telen. Ieder zijn specialiteit”. Bij de vraag wat ze in de winter doet wanneer de volkstuin er kaal bij ligt vertrekt haar gezicht een beetje. “Oud worden is niet leuk”, zegt ze met serieuze blik. “Alles om je heen valt weg als je oud wordt. Eenzaamheid ligt op loer. Eenzaam oud worden is nog veel erger. De tuin is voor mij een soort medicijn”.
Terugkomend op het weer en de buienradar blijkt dat mevrouw Peek niet voor niets geen internet heeft. “Ik ben bang dat ik eraan verslaafd raak. En dan kom je helemaal in een isolement. We hebben wel geprobeerd om een tablet aan te sluiten, maar samen met het thuisalarmeringssysteem wil dat niet werken. Het geeft teveel storing. Één van mijn zoons woont in Ierland en je wilt wel eens wat foto's bekijken, maar goed we spreken elkaar ook gewoon”.
Doorvragend op haar kinderen blijkt de appel niet ver van de boom te vallen. “Ik heb drie zoons. De ene woont in Ierland op een groot stuk grond met een zelfgebouwd huis. Hij heeft een reisbureau, doet klusjes waar hij maar kan en verkoopt zijn eigen verbouwde groente op de markt. De andere werkt in Wageningen en doceert bodemkunde, landschapskunde en geografie. De derde werkt in de zorg”. Zelf heeft mevrouw Peek haar groene vingers van huis uit meegekregen. Als kind is ze vaak verhuisd, maar waar ze ook naartoe gingen, er was altijd een stukje grond voor haar ingericht als groentetuin.
Ze is bekend met het feit dat tuinieren in de groentetuin weer 'hip' wordt. “Ja dat programma op de televisie met die mensen die in wedstrijdverband groentes telen en koken ken ik. Maar ik vind d'r niks an. Je ziet gelukkig wel weer dat jonge mensen het proberen in de volkstuin. Laatst zijn hier nog 2 vriendinnen samen begonnen aan een are tuin. Ze hebben er veel lol in. Het is belangrijk om vol te houden en niet meteen bij de eerste nederlaag het bijltje er bij neer te gooien. Tuinieren is risico”, vervolgt ze vrolijk. “Het gaat met vallen en opstaan. Zelfs mij gaat het nog regelmatig mis. Het komt heel precies. Net te vroeg of net te laat maakt al een groot verschil. Vorig jaar had ik mijn aardappels door de nattigheid vol met fytoftora. Ja dan is 't gebeurd. De buurman spoot ze in en kreeg een krat vol lekkere aardappels. Ik doe het allemaal puur natuur, biologisch. Ik moest het dan ook doen met een handvol krieltjes”. Op het stukje van de twee vriendinnen staat een klein maar keurig afdakje voor wat spullen en bescherming. “Zelf heb ik een kist vol met spullen. Een paar planken met een oude deur erop, meer is het niet. Maar hij doet al veertig jaar trouwe dienst!”.
In de zomer zal het hier vol staan met lekkers, afgaande op haar schier oneindige opsomming van verschillende groenten en vruchten. “Doperwten, boontjes, blauwe bessen, prei, veldsla, rabarber, framboos, aardbeien en nog wel wat”. Het lijkt niet alleen een hoop werk, dat is het ook. “Gelukkig komt mijn zoon uit Ierland twee keer per jaar over. In het voorjaar ploegt ie alles om, bemest hij en zet de rekken en stokken klaar. In het najaar ruimen we alles weer op voor het volgende seizoen”.
Zelf zou ze ook wel in Ierland willen wonen, net als haar zoon. “Ach die rust en groene weelde. Maar ja, daar ben ik nu toch wel te oud voor. Ik ga er wel naartoe hoor. Deze zomer ga ik nog weer, maar niet langer dan 3 dagen. Dan heeft de tuin toch echt weer aandacht nodig”.
Omdat ze als kind is opgegroeid met de natuur en de wijze waarop alles groeit en bloeit ziet ze het belang van een groene basis bij kinderen wel in. “Kinderen vinden het leuk om er mee bezig te zijn. Je leert ze vallen en opstaan, om geduld te hebben en je leert ze zien dat je met arbeid van iets kleins iets heel moois kan maken. De natuur kan je zóveel vertellen, als je maar kijkt en luistert! Je kunt aan de lucht, de planten en de dieren zien wat je te wachten staat”.
En passant komt er een medelid de tuin oplopen. Gewapend met een emmer, een koffertje en wat tuingereedschap loopt hij kalm en aan zijn pijp trekkend naar zijn perceeltje achterin. “Oh kijk, die man. Dat is toch zo mooi. Hij komt hier met enige regelmaat, zit hier dan een uur of 4 in z'n stoel, lurkt aan z'n pijp en geniet van een kopje koffie met brood. Dat vind ik toch zo mooi! Hij geniet er echt van”. En zo zijn er op de volkstuin net zoveel redenen om aan een tuin te beginnen als dat er leden zijn.
Bij het afscheid trekt ze voor de handdruk netjes haar werkhandschoen even uit. Deze is echter alweer aan voordat we onze laatste woorden wisselen. Bij het verlaten van het complex zie ik haar alweer druk schoffelen op het stukje waar nog bonen moeten komen.
Klara Peek. 90 jaar en 6 maanden en zonder twijfel Dalfsens grootste volkstuinliefhebber.
Trots op zo'n tante, ik hoop dat het in de genen zit, dan wordt ik misschien net zo! dat zou geweldig zijn!
Marike