“Het is wel een tent met WiFi hé!"

Van een appartement in hartje Eindhoven naar een nomadentent van zesenhalve meter doorsnede in het buitengebied van Dalfsen. Toen vijf minuten van de Bijenkorf, nu ruim twintig autominuten van de dichtstbijzijnde stad, Zwolle, zonder wc. Een jerrycan en honderdzestig meter stroomkabel zorgen voor basiscomfort. Ze verkochten bijna alles wat ze hadden. “Als je ons een jaar geleden had verteld dat we nu in een yurt in Dalfsen zouden wonen, hadden we je niet geloofd”, lachen Vincent Willems (39) en Stefanie Oord (31).

Wie: Vincent Willems en Stefanie Oord
Leeftijd: 39 en 31 jaar
Beroep: architect en stedebouwkundige, productontwerper en grafisch ontwerper
Dalfsen: sinds september 2014
Waarom Dalfsen: fijne mentaliteit, in het groen en vlakbij een mooie stad
Passie: muziek luisteren en muziek ontdekken, reizen

In Nederland wonen zo’n honderd mensen in yurts, ook wel gers genoemd. Stefanie is productontwerper en grafisch ontwerper. Vincent is architect en stedenbouwkundige. Onlangs startten ze met hun eigen bedrijf, Studio Small Harbour. Met hun ontwerpbureau maken ze grafisch ontwerpen en foto’s voor bedrijven en overheden en doen ze aan productdesign en architectuur.

Zwemvennetje

De grote kaplaarzen van Vincent stappen over het graspaadje langs het zwemvennetje met zandstrandje, tussen lage heuveltjes door, over zeldzame mossen en langs struiken naar de yurt. In zijn hand houdt hij een volle jerrycan met schoon drinkwater. Sinds september zijn Vincent en Stefanie de trotse eigenaren van hun eigen ‘kleine huis op de prairie’. Aan de rand van Dalfsen, op het terrein van cursusinstituut Isis Sofia, staat hun witte paleisje. Rook kringelt uit de schoorsteen van de ronde tent. Twee luie tuinstoelen staan op een houten terrasje van pallets. Aan een stok die voor het terras in de grond is gedreven, hangt een klein belletje. Maar het is onnodig, aan te bellen. De fraaie blankhouten deurtjes staan uitnodigend open.

Goede keuken

Wat een sfeertje heerst er in de yurt. De laarzen moeten uit op de mat, want de vloerbedekking is smetteloos grijs, en dat willen ze graag zo houden. Het lijkt wel casa magica: van binnen is de yurt wel drie keer zo groot als van buiten lijkt. Een forse, blankhouten keukenhoek is het eerste dat in het oog springt. Op het aanrecht een glazen pot met rijst, een verse ananas en een fles met een bloeiende tulp erin: Rembrandt van Rijn zou er blij mee zijn geweest. Aan de houten vlechtwanden hangen potten en pannen aan RVS-haken. De keuken heeft stromend water met een knipoog: een handig pompje in de jerrycan leidt het water naar de kraan en voilá. “Koud water, dat dan wel”, zegt Stefanie. Ze maakt koffie en thee. “Toen we hiernaartoe verhuisden, was één voorwaarde een goede keuken. Dat vinden we beiden heel belangrijk.”

Reacties

De reacties van familie, vrienden en overheid waren verschillend. De één zegt keer op keer ‘dat hij er wel aan moet wennen’, de ander vindt het alleen maar prachtig dat ze hun hart volgen. Stefanie: “Mensen zijn heel geïnteresseerd. Ook omdat wij niet voldoen aan het stereotype beeld dat we een soort hippies zouden zijn. Ze vinden het prachtig maar een brug te ver voor zichzelf. Meerderen zijn het rijtjeshuis zat, maar onze keuze vinden ze wel heel gedurfd”.
De ambtenaren van de gemeente Dalfsen worstelen met regelgeving omtrent de yurt.
Vincent: “Een yurt is geen caravan en het is geen huis. Er zijn al gemeenten in Nederland die hun regelgeving hebben aangepast aan mensen die in yurts of Tiny Houses willen wonen, zoals de gemeente Bronckhorst. Het is een beweging die steeds groter en zichtbaarder wordt in Nederland. Wij zijn er ook een voorbeeld van. We hebben momenteel een open gesprek met de gemeente Dalfsen over de manier waarop ze met ons als bewoners om zullen gaan“.

Spullen wegdoen

Het is licht in de yurt. Het ‘wiel’ met ramen bovenin de top laat de hele kamer baden in het ochtendlicht. Midden achter staat een tweepersoons bed van lits-jumeaux formaat. Een ladekast met een grote groene plant erop is tegen het hoofdeinde geschoven. Er is een eettafel waarop een laptop staat opengeklapt. Er is een luie zithoek vlakbij de houtkachel. Architectuurtijdschriften en designboeken liggen in nette stapels op de kast. Vincent en Stefanie hebben zeker vier boekenkasten vol boeken weggedaan en alleen de mooiste boeken gehouden. “Je kunt er honderd jaar over nadenken of je dit wel moet doen, maar je kunt het ook gewoon doen”, zegt Vincent. “We houden van de stad, en we houden van de natuur. We hebben beiden nodig. Maar we vroegen ons al jaren af: moeten we dan in de stad blijven wonen en in onze vrije tijd naar de natuur gaan, of andersom? We voelden ons al een tijd aangesproken door de Tiny House Movement in de Verenigde Staten, oftewel een beweging van mensen die ervoor kiezen om in ultrakleine huisjes te wonen en zo duurzaam mogelijk en hypotheekvrij te leven. We kenden deze plek via Isis Sofia, en we kenden de eigenaresse, Levina Kaarsemaker.

Stroomversnelling

Afgelopen zomer zaten ze weer bij elkaar: hoe willen we nou leven? Ze hadden anderhalf jaar daarvoor in een tijdschrift gelezen over een vrouw die in een yurt woont. “We vonden de website van Gerbewoners Nederland en vroegen of we op hun jaarfeest mochten komen. Toen we daar binnenliepen, in dat typische sfeertje van een ger met zijn houten stokken en ronde welvingen, wisten we: dit is het! Toen hebben we besloten dat we het gewoon maar moesten doen.” En wat schetste hun verbazing toen Levina, die hoorde van hun plannen, zei: “Dat mag wel op mijn terrein. Welkom!”. Vanaf die dag kwam alles in een stroomversnelling. “We hadden helemaal geen geld om een ger te kopen, maar we hebben gewoon al onze spullen op Marktplaats gezet. We moesten onze huisraad toch grotendeels wegdoen. Op het hoogtepunt hadden we negentig advertenties tegelijk op Marktplaats staan. We hebben bijna alles verkocht.”

Alle comfort

Ze bestelden een ger in Mongolië, via een Belgische importeur. Het gekke is dat ze, nu bijna alle huisraad weg is, niets missen. “We hebben warmte, water, een knus en gezellig huisje, een werkplek. En al onze kleren passen in de ladekast, terwijl we daarvoor drie hangkasten hadden. We verbruiken weinig stroom en water. En we wonen midden in de natuur.”
Beiden vulden voor zichzelf een mooi houten kistje met dierbare bezittingen, dat ze meenamen naar de yurt. “Foto’s van vroeger, ansichtkaarten, een medaille zitten daarin. Het is grappig, al die spulletjes bij elkaar te hebben nu”, zegt Vincent. “Soms hangen we iets bijzonders aan de wand van de yurt, of het mag op de kast staan. Maar het is altijd iets kleins. Want anders past het hier niet.” 
De eerste maand in de yurt was afzien. De voorzieningen waren nog niet meteen vanaf dag één geregeld. Je komt zoveel dingen tegen die helemaal nieuw zijn, dat koste tijd, al waren de stille nachten heerlijk. “Vogels - uilen vooral - en andere dieren; fantastisch.” Licht hadden ze van kaarsen, een jerrycan met draaikraantje zorgde voor water. Stefanie: “We zijn er vlak voor de winter ingetrokken. Vooral toen het de eerste keer hard waaide, was het spannend. Zou de tent het houden?” Maar dat blijkt geen probleem te zijn. Een extra waterdichte laag onder het tentdoek zorgt ervoor dat de yurt ook gegarandeerd waterdicht is. De houtkachel geeft meer dan genoeg warmte. Stefanie: “Wij hebben het echt nooit koud. We zitten zelfs nog met de deur open als het vriest. Het is in Nederland veel vaker mooi weer dan je denkt. Dat merken wij, nu we zo dicht bij de natuur wonen. Dit is de eerste winter sinds jaren dat ik niet verkouden ben geweest”.


Internet

Ze douchen, wassen en toiletteren in het cursusgebouw van Isis Sofia. Daar komen ook hun voorzieningen vandaan. Ze moesten honderdzestig meter stroomkabel leggen voordat ze elektriciteit hadden. “Wat een geluk toen we met één druk op de knop het licht aan konden doen”, zegt Vincent. Via de stroomkabel kregen ze ook internet.  “Want we willen wel een yurt met Wi-Fi, hè”, lacht Stefanie. “Een televisie hebben we niet, maar we kunnen alle programma’s bekijken via het internet. Al doen we dat weinig. Het internet wordt vooral gebruikt voor het werk.” Ze zien het wonen in de yurt als een groot experiment, dat jaren kan duren. Ze willen ervaren hoe het is om zo eenvoudig te leven; ervaren wat ze echt niet nodig hebben en wat vooral wel. Hun grote droom is, op basis van hun ervaringen het perfecte  Tiny House te ontwerpen om in te gaan wonen. Dan kunnen ze daarna anderen gaan helpen bij het ontwerpen en bouwen van hún Tiny House. Daarvoor hebben ze een tweede bedrijfje in oprichting: My Tiny Shelter, om zo in Nederland ook een platform te creëren waarop mensen die hetzelfde verlangen hebben als zij, informatie en inspiratie kunnen vinden.  

Inspiratie:

Tiny House Movement